Śledztwo Pisma

Wpis z 5 stycznia 2020.

Na początku zastrzeżenie – to nie jest historia o przemocy wobec dzieci, choć od niej się niestety zaczyna. Jestem na tym polu cholernie wrażliwy i dłuższą chwilę dojrzewałem do tego, by ulec namowom. Uległem i mogę z czystym sumieniem powiedzieć: jest tu kilka wstrząsających momentów, ale tylko tyle, ile jest niezbędne, do opowiedzenia historii. Nie ma epatowania. I w zasadzie ten temat zamyka się w pierwszym odcinku.

A potem? Potem jest zupełnie niewiarygodna historia, do której można przyłożyć tak wiele różnych kluczy, że mam dużą trudność z wyborem. Z jednej strony jest o państwie z tektury, które nie jest w stanie zapewnić efektywnego przepływu informacji między swoimi instytucjami, czego ofiarami padają i dzieci, i dorośli. Spychoterapia, niedasizm – to wszystko też tu jest, z dodatkową jeszcze warstwą polegającą na tym, jak państwo nie radzi sobie z sytuacjami, które mają miejsce na styku świata realnego i wirtualnego.

Z drugiej – polski katolicyzm w całej jego przedziwności, która rodzi jakieś takie historie, że trudno nie zaprzęgać do nich domorosłej psychoanalizy.

Z trzeciej – opowieść o ludzkiej naiwności i podatności na banalne, ale niezwykle udatne manipulacje.

Z czwartej – dowód, że można wciąż robić dobre, głębokie dziennikarstwo i że podcast jako medium wspaniale się do tego nadaje. Ale też – że są granice tego, co dziennikarz może zrobić; mam tu na myśli postawę jednego z prokuratorów, któremu w pewnym momencie po prostu nudzi się odpowiadanie na bardziej dociekliwe pytania i wątku nie udaje się domknąć.

Ale przede wszystkim jest to fascynująca opowieść z kilkoma niezłymi zwrotami akcji, znanymi nazwiskami, niewiarygodnymi wręcz numerami, o których nie chcę pisać zbyt szczegółowo, żeby niczego nie zdradzać. Słowem, materiał na całkiem solidny serial dla któregoś serwisu streamingowego. Łyknąłem to w ciągu kilku dni mimo początkowych oporów i nie żałuję, że się dałem namówić.