Off The Record

Miałem zaczekać, aż się skończy sezon, ale podoba mi się tak, że podrzucam już teraz. Podcast nazywa się „Off The Record” i konwencję ma mieć następującą: cały sezon poświęcony będzie biografii jednego muzyka, w rytmie jeden odcinek na jedną płytę. Na pierwszy ogień poszedł David Bowie.

W zasadzie nie wiem, dlaczego dałem się skusić – musiałem chyba usłyszeć jakiś ciekawy fragment. Bowie nigdy nie był bliskim mi artystą – miałem świadomość, że jest taki gość, znałem oczywiście największe przeboje, wiedziałem, że mieszkał w Berlinie i nagrał tam ważne płyty, znałem historię przyjaźni z Iggy Popem i podróży pociągiem przez wschodnią Europę z przystankiem w Warszawie oraz spacerem na bliski memu sercu plac Wilsona, gdzie podobno kupił płyty, za pewne w tym samym Empiku, w którym ja kupowałem swoje pierwsze.

Nie przełożyło się to jednak nigdy na jakieś większe zainteresowanie – ani muzyką, ani tym bardziej biografią. To ważne zastrzeżenie, bo oznacza, że nie umiem powiedzieć, na ile rzetelnie jest ona opowiedziana, a na ile jest to jednak literacka kreacja. Z oceną muszę poczekać na sezon poświęcony komuś lepiej mi znanemu.

W tym momencie oceniam więc samo wykonanie. A to jest świetne. Słucha się tego tak, jak chciałoby się słuchać każdej biografii – bohater z odcinka na odcinek rozrasta się w mojej wyobraźni, jego życie się komplikuje, ma zwroty akcji, szczęśliwe i nieszczęśliwe zbiegi okoliczności. Rytm odcinków (punkt zaczepienia dla fanów: za mną 10. i jesteśmy na etapie „Heroes”) nie jest naciągany, co dowodzi przede wszystkim, że autorzy zrobili potężny risercz i zgromadzili dość wiedzy, by je wypełnić.

A to nie koniec, bo oprócz „zwykłych”, są jeszcze bonusowe odcinki – wywiady z postaciami, które się w tej historii pojawiają. I tu od razu przyznaję – większość odpuściłem. Posłuchałem uważnie tylko tego z Patti Brett, jedną z grupy Sigma Kids (#kmwtw). Była to poruszająca rozmowa dwojga oddanych swoim ulubionym artystom fanów, którzy – choć odnoszą to do kogoś innego – doskonale się rozumieją, i których emocje mi – także fanowi – mocno się udzieliły. Super historia i super rozmowa.

Ale to, co napisałem dotąd, to tak naprawdę tylko wstęp, by napisać, że ten podcast wyszedł w moim przypadku mocno poza ramy słuchowiska. Wszystko dzięki temu, że w sąsiedniej aplikacji, spod palca mam dostęp do całej dyskografii Bowiego i sekundę po końcu danego odcinka mogę sobie odsłuchać płytę, której był poświęcony. To jest absolutne mistrzostwo imersji i efekt jest naprawdę trudny do opisania słowami.

I to nie jest tak, że ja dopiero teraz odkrywam streaming – korzystam od dawna, choć nie dałem się odkrywaniu muzyki ponieść, bo zacząłem w tym samym momencie, w którym podjąłem potężne wyzwanie zdigitalizowania swojej kolekcji płyt. No i trochę mnie to przyhamowało, bo jest ich ponad tysiąc, a każdą starałem się po zgraniu przesłuchać kilka razy. Na swobodne eksplorowanie wszystkiego innego nie miałem więc mocy przerobowych i odłożyłem na przyszłość. I właśnie kiedy skończyłem, dokładnie w to miejsce wjechało „Off The Record”, całe na biało.

I nawet jeśli z tych płyt nic na stałe nie zostanie w mojej bibliotece, to ta dwutorowa podróż przez dyskografię i biografię Bowiego jest dla muzycznego nerda tak fajnym doświadczeniem, że obiecałem już sobie, że gdyby bohaterem kolejnego sezonu był ktoś, kogo nie trawię, i tak spróbuję dać szansę. Choć osobiście chciałbym, żeby Jordan Runtagh sięgnął teraz po biografię Freddiego Mercury’ego. Tu wprawdzie muzycznie będzie mnie trudniej zagiąć, bo płyty Queen znam znacznie lepiej, ale nie mogę się oprzeć myśli, że Freddie zasługuje, by ktoś opowiedział jego historię lepiej, niż zrobiono to w tym beznadziejnym filmie sprzed kilku lat.